اشتغال در قانون کار
اشتغال در قانون کار
-در یک معنی ساده اشتغال زایی به معنای ایجاد شغل برای افراد بیشتر از طریق استخدام افراد بیشتر در یک واحد تولیدی است و یا ایجاد شغل و به کار گرفتن افراد بیکار برای آن شغل است. زمانی که در صنایع نیاز به استخدام کارگران و یا کارمندان بیشتری باشد تا تقاضای بازار برای تولید یک محصول رفع گردد به معنی اشتغال زایی می باشد. امروزه تاجران می توانند با تجارت خود برای تعداد زیادی از مردم جامعه اشتغال آفرنی کنند و حتی خانواده های بسیاری را از سطح متوسط به سطح بالاتری سوق دهند.
ماده 119
-وزارت کار و امور اجتماعی موظف است نسبت به ایجاد مراکز خدمات اشتغال در سراسر کشور اقدام نماید. مراکز خدمات مذکور موظف هستند تا ضمن شناسائی زمینه هاي ایجاد کار و برنامه ریزي براي فرصتهاي اشتغال نسبت به ثبت نام و معرفی بیکاران به مراکز کارآموزي (درصورت نیاز به آموزش) و یا معرفی به مراکز تولیدي، صنعتی، کشاورزي و خدماتی اقدام نمایند.
تبصره 1
-مراکز خدمات اشتغال در مراکز استان ها موظف به ایجاد دفتري تحت عنوان دفتر برنامه ریزي و حمایت از اشتغال معلولین خواهند بود و کلیه موسسات مذکور در این ماده موظف به همکاري با دفاتر مزبور می باشند.
تبصره 2
-دولت موظف است تا درایجاد شرکتهاي تعاونی (تولیدي، کشاورزي، صنعتی و توزیعی )، معلولین را از طریق اعطاي وام هاي قرض الحسنه دراز مدت و آموزش هاي لازم و برقراري تسهیلات انجام کار و حمایت از تولید یا خدمات آنان مورد حمایت قرار داده و نسبت به رفع موانع معماري در کلیه مراکز موضوع این ماده و تبصره ها که معلولین در آنها حضور می یابند اقدام نماید.
تبصره 3
-وزارت کار و امور اجتماعی مکلف است تا آئین نامه هاي لازم را در جهت برقراري تسهیلات رفاهی مورد نیاز معلولین شاغل در مراکز انجام کار با نظرخواهی از جامعه معلولین ایران و سازمان بهزیستی کشور تهیه و به تصویب وزیر کار و امور اجتماعی برساند.